10: The Little Breton Bistro - Nina George

Dit boek hoort thuis in een categorie van boeken die in hun achterflap vaak 'life-affirming' worden genoemd. Het is een beetje een gekunstelde noemer voor boeken die je een goed gevoel geven. Vaak starten ze met een depressief hoodpersoon, die dan doorheen het verhaal zijn of haar zin in het leven terugvindt.

Ze zouden heel makkelijk zoetsappig kunnen zijn, of cliché, of weinig realistisch. Er zijn immers weinig mensen die een openbaar zwembad redden (The Lido), te voet naar Santiago stappen (Camino), een boekenwinkel openen in een Iers gehucht (The Bookshop on the Shore) of in dit geval: verhuizen naar een Bretons dorpje en er de liefde van hun leven ontmoeten.

Je hebt wat talent nodig om met een dergelijk plot weg te komen zonder dat je een zoetsappig stationsromannetje van je boek maakt - talent dat Nina George absoluut heeft. Ze bewees dat al met haar vorige bestseller 'The Little Paris Bookshop', en maakt ook met dit boek haar belofte absoluut waar.

Een goed boek is een boek waarbij je na een paar pagina's vergeet dat je aan het lezen was. In plaats daarvan speelt er zich een film af in je hoofd, kan je het zoute zeewater ruiken en proef je de mosselen die in het Bretonse Kerdruc zoveel toeristen lokken. Dat is wat Nina George zo goed kan, en dat is wat dit boek ook zo'n aanrader maakt.

De eerste hoofdstukken doet George's schrijfstijl wat denken aan Jenny Colgan, die in haar boeken ook weinig werkelijkheid verbloemt. Een vrouw die wil sterven, wil sterven. Punt. Ze bedenkt zich niet omdat ze een mooi schilderij ziet, of een vriendelijke zwerver ontmoet. Het is pas na een vijftigtal bladzijden, of zelfs meer, dat je vrolijk wordt van dit boek, maar dan vult het je hart ook op zo'n manier dat het je niet snel meer loslaat.

Als we niet in quarantaine zaten, boekte ik meteen een AirBnB in Bretagne na het lezen van dit verhaal. Dat laat helaas nog een tijdje op zich wachten, maar niet getreurd: dit boek blijft ook goed als je het een tweede, derde of vierde keer leest. Gelukkig maar!

Boek 10/1000: The Little Breton Bistro - Nina George

(Te lui om het aantal pagina's op te zoeken, mea culpa)

4,5/5

Steken van hoop

Het zijn vreemde tijden.

Tijden waarin iedereen zijn burgerplicht moet opnemen. Dat is dan ook wat we trachten te doen. We blijven braaf binnen, we gaan met handschoenen aan naar de slager en houden daar afstand. Lief neemt geen trein en bus meer, we wassen duizend keer per dag onze handen en als we moeten hoesten, hebben we geleerd dat in onze elleboog te doen.

Sommige burgerplichten vallen zwaarder. Het feit dat we onze trouw op de Wadden moesten afgelasten, bijvoorbeeld. Al toen we anderhalf jaar voor de eerste keer daarheen reisden, wisten we: dit is het. Dit is wat we willen. Anderhalf jaar voorpret valt nu in het water. Na dagenlange onzekerheid maakten we uiteindelijk zelf maar de beslissing: er komt geen tweede datum. We wilden de mensen in onze omgeving die administratieve rompslomp niet aandoen, en bovendien valt de gezinsuitbreiding waar we zo op hopen onmogelijk te plannen. Hoogzwanger zijn op mijn eigen trouwfeest: ik zag het niet zo zitten.

We hebben er wat tranen om gelaten, en de meeste moeten nog komen, denk ik. Als we over een week denken aan de boot die we hadden moeten nemen, als we zien dat er zeven zonnen schijnen, maar er niemand mee op het strand taart komt eten voor mijn verjaardag. Als de kerk leeg blijft op zaterdag, en niemand tussen de duinen het glas heft op ons huwelijk.

Daarnaast weegt die andere, tweede teleurstelling misschien nog het zwaarst van alles. Intussen ben ik zelf ziek, en weten we dat het op heel veel manieren onverstandig zou geweest zijn om de behandeling niet te stoppen. Maar wie een beetje rekent, weet dat we nu in juni zitten voor een volgende poging in onze fertiliteitsbehandeling - 10 volledige maanden nadat we de knoop doorhakten.

We wisten dat het een rollercoaster zou worden. Maar we waren ook naïef genoeg om ervan uit te gaan dat wìj niet dat koppel zouden zijn met pech. Ik zei nog zo stoer dat het rouwproces in een vruchtbaarheidsbehandeling geldt voor andere koppels, maar niet voor ons. Wij waren net blìj om op de behandeling fertiliteit te komen.

Misschien hebben we het lot teveel getart.

Na de voorbije dagen had ik nood aan hoop. Aan toekomst, aan iets om aan vast te houden. Aan iets creatief, ook, zonder een deadline erop, aan het creëren van iets moois dat misschien geen tien teentjes had, maar ons wel een hart onder de riem zou steken.

Ik rommelde op zolder, en vond een knalgele bol wol.

Een dag later was er een sjaal op peuterformaat.
Lief dacht er het hare van, maar zag vermoedelijk de blik in mijn ogen en hield het bij 'mooi hoor'.

Ik koos een nieuwe bol, zette 132 steken op en begon aan een dekentje.

We moeten iets, en wenen kan altijd nog.