9: The Duke and I - Julia Quinn

Dit boek bracht me aan het denken: 1000 romannetjes lezen - waarom eigenlijk? Er is de voor de hand liggende reden: lijstjes! Feminisme! Maar een bijkomende incentive is dat ik het ook wel interessant vindt om een heel aantal boeken met elkaar te vergelijken en zo te zien hoe auteurs het aanpakken qua opbouw, schrijfstijl, seksscènes (gasp), enzomeer. Julia Quinn, bijvoorbeeld, wordt geroemd om haar grappige, dead-pan humor. Dat is ook de reden waarom ik zelf fan van haar ben.

Dit boek is net vertaald in het Nederlands (letterlijk nét, als in: deze zomer), vermoedelijk omdat er een Netflixserie gemaakt zal worden van The Bridgertons, wat de naam is van deze serie. Een beetje een gekke keuze, vind ik persoonlijk, want je ziet het al aan de cover: dit boek is al oud. Gedateerd is veel gezegd, maar je merkt dat er toch nog heel wat losser wordt omgesprongen met consent, bijvoorbeeld. Zo wordt het feit dat (SPOILER)een personage zichzelf zwanger maakt door seks te hebben met haar echtgenoot in zijn slaap, terwijl ze héél goed weet dat hij geen kinderen wil (SPOILER) vooral behandeld als een inventief staaltje overredingskracht van haar kant.

Het kan aan mij liggen, maar ik krijg de kriebels van zo'n dingen. Als Quinn mijn hart nog niet veroverd had met haar latere boeken, zou ik het absoluut aan de kant gelegd hebben. Er zijn nog voorbeelden: ik weet dat het in historische romans nogal bon ton is om als gentleman erg vasthoudend te zijn als een dame je afwijst ('I know you want it'), maar nee is nee, en op een bepaald moment wordt de kleren van het lijf scheuren niet meer sexy, maar gewoon creepy.

Dat gezegd zijnde (ik heb zo het donkerbruine vermoeden dat ik dit riedeltje nog een paar keer zal afsteken tijdens dit experiment) heeft het boek ook wel alles wat Quinn een succesrecept maakt: realistische, aangename maar ook goed uitgedachte personages, dialogen die je in een deuk doen liggen, witty maatschappijkritiek en een soort droge luchtigheid die je door het verhaal doet vliegen met een enorme snelheid, en die je hongerig achterlaat. Méér! Het tweede boek in de serie gaat dus alvast ook op mijn lijstje, al was het maar om optimaal voorbereid te zijn op een Netflix-serie die ik met argusogen zal volgen.

Boek 9/1000: The Duke and I - Julia Quinn
384 pagina's
3,5/5

8: The Bookshop on the Shore - Jenny Colgan

Boeken van Jenny Colgan hebben altijd een bepaald effect op mij: ze zorgen ervoor dat ik liters thee wil drinken, scones wil bakken, en nuja, eigenlijk verhuis ik gewoon naar een Schots eiland om daar avonturenromans voor kinderen te gaan schrijven dankjewel.

Het is een behoorlijk talent om je boeken zo te kunnen beschrijven dat de lezer het Schotse meer bijna kan ruiken, en tijdens het omdraaien van de bladzijden de Hooglandse mist langs zijn botten omhoog voelt kruipen. Het boek is geen thriller, maar - halleluja - volgens mij zou Jenny Colgan echt heel goed zijn in het schrijven van thrillers. Dit boek heeft zo'n Wuthering Heights-vibe waarbij je het gevoel hebt dat er zich in dat donkere, Schotse kasteel veel meer thuishoudt dan enkel een handvol losgeslagen kinderen en een onhandige vader.

Het boek opent met een beschrijving van Zoe, moeder van Hari, die bij het Britse equivalent van Kind & Gezin zit, en daarna terugkeert naar haar trieste appartement met Hari's trieste vader. Colgan schrijft feelgoodboeken, maar ze is nergens zo goed in als in je helemaal onderdompelen in de emoties van de personages. Waar het conflict van een boek bij andere auteurs soms eerder magertjes is, is dat bij Jenny Colgan nooit zo: een uitzichtloze situatie is zò uitzichtloos dat je tot de laatste pagina vreest dat het nooit goed zal komen voor de personages.

Feelgood dus, maar met een scherp randje. Ze gaat het echte leven niet uit de weg, en hoewel het om Schotse chicklit gaat waarin de hoofdpersonages altijd belachelijk goed kunnen koken (hoe dan??), kleurt ze de wereld heel weinig bij. Iemand die nog nooit met een bestelwagen heeft gereden en dat nu als job moet gaan doen, crasht die wagen de eerste dag. Einde verhaal. Ik waardeer die eerlijkheid wel.

Het verhaal zelf wil ik niet spoilen, dus daar kan ik weinig over zeggen, maar als je je eens een middagje in Schotland wil wanen, compleet met sterke thee, haggis en een kindermeisje dat regelrecht op het lot van Jane Eyre lijkt af te stevenen... Dit boek, jongens. Dit boek gaat me nog een paar weken niet loslaten, denk ik.

Boek 8/1000: The Bookshop on the Shore - Jenny Colgan

416 pagina's
5/5

7: Her Royal Highness - Rachel Hawkins

Toen ik het eerste Royals-boek van Rachel Hawkins las, was ik een beetje beschaamd om het mee te nemen op de trein. De bibliotheek had het aangeraden en om heel eerlijk te zijn had ik het meegenomen zonder de achterflap te lezen: een fuschia cover met een kroontje op en de titel 'Royals'; wat kon er misgaan?

Ik was dan ook zeer aangenaam verrast toen ik het boek begon te lezen en het niet alleen een YA bleek te zijn, maar Hawkins' schrijfstijl ook nog eens zo uniek is dat ik nog net niet over de grond rolde van het lachen. Ken je dat, van die boeken waarbij je om de vijf zinnen denkt: dat is geniaal, ik wou dat ik dit had bedacht? Zo'n schrijfster is Rachel Hawkins.

Haar tweede boek was dan ook een no-brainer: dat moest en zou ik lezen! De bibliotheek liet deze keer op zich wachten, dus kocht ik het zelf in de Standaard Boekhandel, met een boekenbon die ik kreeg op het einde van het schooljaar. Ouders die de juf verrassen met een boekenbon, die moeten een zeer speciaal plekje in de hemel krijgen.

HRH gaat over Millie, een biseksuele Amerikaanse die op kostschool gaat in de Schotse Highlands. Als dat niet voldoende is om gillend rondjes door de kamer te beginnen rennen, dan weet ik het ook niet - oh ja, ze is ook Harry Potterfan, houdt van geologie en heeft zo ongeveer alles opgezocht over haar Schotse school dat ze kon vinden. Want zo iemand is ze.

Met haar bijna-vriendinnetje is het net voorbij, en eens in het Schotse kasteel vliegen zij en haar kamergenote elkaar meteen in de haren, want OMG ziet Flora zelf niet in hoe vervelend ze is??? Die vervelende Flora blijkt de prinses van Schotland te zijn, en van daaruit ontwikkelt zich een hilarisch maar ook verrassend fijngevoelig verhaal, zoals je dat van Hawkins mag verwachten.

Het is vaak een beetje hit-or-miss met YA, maar dit verhaal is zoals al uren aan het zoeken zijn tussen slechte fanfictie en dan dat ene verhaal dat alles heeft aanklikken: roommates, enemies-to-lovers, royals... En dat het dan ook nog eens goed geschreven lijkt. Als ik hier een beetje klink alsof ik een hartjesemoji ben, dan is het omdat dat ook echt zo is. Kort gezegd: heerlijk boek, lezen die handel!

Eén minpuntje dat ik niet niet kan vermelden: in de Nederlandse vertaling van dit boek, uitgebracht door 'Best of YA', wat dat ook moge zijn, zijn echt héél veel spel- en tikfouten blijven staan. Ez in plaats van ze, riep in plaats van roep, een keer aanhalingstekens die niet gesloten worden,... Dat komt toch een beetje amateuristisch over. Jammer!

Boek 7/1000: Her Royal Highness - Rachel Hawkins
304 pagina's.
5/5 - maar pls haal de tikfouten eruit!

6: Portrait of my heart - Meg Cabot

Ik dacht eigenlijk dat ik na de vorige Cabot eerst een andere roman had gelezen, maar blijkbaar ben ik meteen verder gegaan met deze. Ik kan je wel vertellen dat ik in tussentijd ook De oorlog die ik eindelijk won las, het vervolg op De oorlog die mijn leven redde, en dat ik die in elk geval absoluut kan aanraden. Ook als je normaal geen kinderliteratuur leest zou deze je wel eens zeer aangenaam kunnen verrassen: niet zozeer om de plot, want die is in grote lijnen wel al een aantal keer geschreven, wél omdat de personages in het boek zo sterk zijn.

Laat dat nu net zijn (haha, mooie overgang gevonden) waar Meg Cabot ook zo sterk in is: personages. Portrait of my heart is het vervolg op Where the wild roses grow. Het koppel van het eerste boek komt dan ook terug in het tweede: het is hun zoon die dit keer op liefdespad gaat. Altijd leuk om bekende personages terug te zien in een andere rol. Cabot slaagt erin om al haar personages een zeer unieke stem te geven, waardoor het altijd een feest is over hen te lezen. Dat ze dat kon wist ik al van haar latere boeken, maar het is fijn te merken dat dat ook in haar allereerste romans al zo was.

Eerlijk is eerlijk: dit boek wist me minder hard te boeien dan zijn voorganger. In tegenstelling tot  de personages, die zeer kleurrijk en uniek waren, vond ik de plot af en toe wat langdradig, alsof er complicatie op complicatie gestapeld werd om toch maar vooral aan het juiste aantal woorden te komen. Enkele stukken heb ik dan ook eerder geskimd. Een ander probleem met deze eerdere boeken is dat Cabot nogal losjes omgaat met consent. Nu weet ik dat het in stationsromans van die generatie erg geliefd was om de hoofdrolspeler nogal eh... ondernemend te maken wanneer hij zijn geliefde het hof maakt, maar van sommige delen weet ik toch heel zeker dat ze nu absoluut niet meer door de beugel zouden kunnen. Ik herken dit van pakweg Every boy's got one en ik weet ook dat dit in haar latere boeken geen issue meer is. Hier stoorde het me.

Nu ben ik wel streng natuurlijk, maar over het algemeen is dit een perfect boek om lekker opgerold in de zetel te lezen met een tas chocomelk erbij, en liefst nog een knapperig haardvuur. Ik las het op ons terras, in vijfenveertig graden en tussen geopende verfpotten die naar me stonden te lonken om straks toch maar de slaapkamer weer te gaan verven... Maar ik moet zeggen dat het dan ook overeind weet te blijven.

Boek 6/1000: Portrait of my heart - Meg Cabot
369 pgs.
3/5 - Because consent is everything.

5: Where roses grow wild - Meg Cabot

Ik vermeldde een aantal blogposts geleden al dat ik het plan heb opgevat het volledige oeuvre van Meg Cabot te lezen. Wie haar niet kent: Meg Cabot is de auteur van de boekenreeks The Princess Diaries, maar heeft ook nog een heleboel andere dingen op haar palmares staan. Zelf ben ik erg fan van de Boy-series en andere epistolaire avonturen, maar eigenlijk kan ze in mijn ogen niets verkeerds doen. Cabot is altijd eigenzinnig, grappig en een tikje rebels.

Zo ook dit boek, het eerste van haar hand dat ooit uitgegeven werd. Dat merk je, en toch merk je het niet. Als het van eender welke schrijfster was geweest, had ik het fantastisch gevonden. Maar ik weet dat het van haar is, en dus kan ik denken: ohja, ik zie hoe ze daarna nog verbeterd is.

Om maar te zeggen dat dit boek redelijk epic is. Het is een historische roman, dus het gaat over hertogen, kindermeisjes en crinoline, er wordt wat afgeroddeld en geravished, en het is gewoon perfecte zomerliteratuur, in mijn ogen. Ik las dit boek, dat toch een 110 000 woorden telt, op twee avonden, zo gek was ik ervan. Intussen ben ik al in de opvolger begonnen, want dat is het tweede boek van Cabots oeuvre: Portrait of my heart.

Er is geen personage dat Cabot opvoert, geen setting die ze introduceert die niet authentiek en doorleefd en aanvoelt, best een prestatie bij een boek waarin je de ene dag nog dochter van een arme dominee kan zijn en de volgende moeder van de volgende hertog, prachtige jurken en spetterende seks incluis.

Ik kan niet wachten op de volgende boeken van Cabot - en ik heb er nog 85 te gaan, dus dat wil wat zeggen!

Boek 5/1000: Where roses grow wild - Patricia (Meg) Cabot
369 pagina's
4.5/5

4: Wat als dit het is - Adam Silvera & Becki Albertalli

Oké, ik zal het maar gewoon toegeven: ik ben niet zo voor die real-messy-love-boeken. Je kent ze wel: de boeken die geadverteerd worden omdat ze de liefde écht beschrijven, niet de gekunstelde artsy vorm die voorgesteld wordt in boeken of theaterstukken, maar de rommelige, even goed gekunstelde maar échte vorm, zoals je die zelf beleeft.

De reden daarvoor is simpel: als ik een roman lees, is dat een pure vorm van escapisme. Die happy ending is mijn vorm van selfcare, van even helemaal niets moeten. Zelfs niet bezorgd zijn om fictieve personages, want daar komt het toch allemaal wel goed mee. Een manier om even in een parallel leven te duiken, één waar de dagelijkse beslommeringen een pak minder zijn en de kans dat je een Italiaans palazzo erft een stuk groter.

Toch waagde ik me aan de laatste nieuwe van Adam Silvera en Becki Albertalli, waar ze samen het verhaal vertellen van twee Amerikaanse studenten die elkaar in New York toevallig tegen het lijf lopen. Postkantoren en Broadway-musicals spelen een belangrijke rol, en dan heb je me sowieso wel al mee, dus ik besloot het boek een kans te geven.

Al gauw merkte ik dat ik er niet in kon komen zoals ik dat gewild zou hebben. Het kostte me een week of twee om er doorheen te komen, en dat overkomt me zelden: als ik een boek niet in één ruk uitlees, dan ligt het me gewoon niet. Tenzij het om non-fictie gaat, maar mijn brein is gewoon niet klaar om dat in meer dan vijftig pagina's per keer tot zich te nemen.

Wat als dit het is is goed geschreven, en een fijne samenwerking tussen twee auteurs die momenteel toch wel leidende figuren zijn op de YA-markt. Dat erken en zie ik allemaal. En toch lag het me niet: de rug las niet soepel, de pagina's bladerden niet gemakkelijk (een probleem dat ik trouwens vaker heb gehad bij boeken van Blossom Books), en ik geraakte niet in het verhaal zoals ik dat gewild zou hebben. Helaas.

Een perfect boek voor als je je even helemaal wil onderdompelen in een semi-accurate tienerwereld, maar niet voor mij. Er ontbrak een palazzo, en een geheimzinnige erfenis waarvan niemand weet van wie die is. Ach ja - je kan nu eenmaal niet alles hebben in het leven.

Boek 4/1000: Wat als dit het is - Adam Silvera en Becki Albertalli

395 pagina's

3/5

3: Vriendinnen boven alles - Ann Brashares

Chicklit, staat er op de rug van dit boek.

Vergis je niet, jongens (ik zou meisjes kunnen zeggen, maar het voelt op deze blog eerder als een statement om dat nìet te doen) - dit boek is géén luchtige vakantielectuur die je op een middag op het strand even uitloopt. Tenzij je een gebruind gezicht met twee witte strepen in wil want HALLELUJAH.

Tranen met tuiten heb ik gehuild bij dit boek. Niet één stille traan bij het omslaan van een bladzijde, nee, echt een hele waterval. Dit is goed, dacht ik snikkend, dit bewijst nog maar eens dat chicklit enkel het afbeelden van de wereld door een vrouwelijke lens is, en dat de emoties erin even diepgaand zoniet diepgaander zijn dan de laatste Brusselmans. Snik snik.

Raad ik het boek aan? Ja. Ook als je vroeger de eerste vier boeken in de serie nìet verslonden hebt, en ze niet zevenentwintig keer gelezen hebt. Ook als je nìet religieus alle spijkerbroeken in de kringwinkel paste in de hoop een magische broek te vinden (beken ik met het schaamrood op de wangen), ook als je de films nìet standaard kijkt als je nood hebt aan comfort-brainfood... Ook dàn. 

Vriendinnen boven alles is het vijfde deel in de spijkerbroekreeks van Ann Brashares, maar kan ook als een standalone gelezen worden. Dus ontdek je ze nu pas, dan hoef je niet eerst vier boeken voor dertienjarigen door te spitten vooraleer je aan dit meesterwerk kan beginnen - al kan ik dat eigenlijk wel heel erg aanraden.

Logischerwijze kan ik weinig zeggen over plot, personages of wendingen zonder spoilers te verklappen, dus dat zal ik ook niet doen. Rest me alleen nog dit te zeggen: dit boek, jongens. Dit boek moet je deze zomer gelezen hebben. Misschien niet op het strand, maar een keer op een bewolkte dag met een tas thee aan je zijde. Het zal je niet teleurstellen.

Boek 3/1000: Vriendinnen boven alles - Ann Brashares

395 pagina's

4/5 - Want snif.

2: Villa Magdalena - Santa Montefiore

67% van mijn beslissing dit boek te lezen had te maken met het feit dat het zich (gedeeltelijk) in Toscane afspeelt. De andere 33% was het feit dat het in mijn moeders boekenkast stond en ik al een tijd op zoek was naar een Montefiore om eens te proberen. Het schijnt namelijk nogal een fenomeen te zijn, Santa Montefiore. Zo'n fenomeen dat je een boek van haar niet te pakken kunt krijgen in de bibliotheek, tenzij je gaat kamperen aan het fictierek van auteurs beginnend met M.

Ik kom graag in de bib, maar dat gaat me net wat te ver. Dus haalde ik deze uit mijn moeders kast - keek er dan zo ongeveer een half jaar niet meer naar om. Ik weet niet of het komt omdat de kaft me niet zo aansprak, of de achterflap, of misschien rustte er gewoon een vloek op dit boek, want ik kwam er niet aan toe.

Tot twee weken geleden. Een stukje. En vorige week nog een stukje. En toen liet ik het weer liggen, tot ik mezelf gisteren vermande en besliste het gewoon in één ruk uit te lezen. Dus dat deed ik dan. (Ondertussen kuiste mijn lief het hele huis, dus of ik het boek nu goed vond of niet, ik blijf in dit verhaal degene die aan het langste eind trok.)

Ik moet toegeven dat ik heel wat stukken in dit boek geskimd heb. Het duurde me allemaal nogal lang, en de personages lieten me niet helemààl koud, maar echt van het blad springen deden ze ook niet. Bovendien - het spijt me - vind ik de vertaling van dit boek echt niet zo geslaagd. Heel vaak voelde een woord vreemd aan, en kon ik gewoon perfect raden wat er in het Engels gestaan zou hebben. Dat is dan misschien beroepsmisvorming, maar het stoorde me wel.

Al vier alinea's en nog niet eens iets over het plot verteld, het is te merken dat ik dit bloggen nog niet lang doe. Long story short: een statig Engels hotel, een Italiaans landhuis, een stiefmoeder met een verwende stiefdochter, een razend knappe schilder met een gevolg van giechelende Engelse dametjes en een verlaten kerkje aan de Engelse kust. Oja, en intriges, intriges en meer intriges.

Op papier heeft dit boek dus alles waar ik van houd, en toch greep het me niet vast. Misschien is Santa Montefiore toch niet voor mij weggelegd. Dat is jammer, maar ook een klein beetje een opluchting: hoef ik alvast niet te gaan kamperen op het pleintje voor de bibliotheek. Ik ben leerkracht in dit dorp, het zou geen al te beste indruk maken.

Boek 2/1000: Villa Magdalena - Santa Montefiore

430 pagina's

3/5 - Omdat ik zie dat het een goedgeschreven boek met een vernuftig plot is - alleen voel ik het niet.

1: Meg Cabot - Mag het een maatje meer zijn?

Ik ben al fan van Meg Cabot sinds ik op mijn twaalfde per ongeluk het tweede boek van the Princess Diaries uit het rek trok in de Fnac. Ik las de eerste zin - iets over een maandagochtendritueel met cornflakes, het staat me nog op het netvlies gedrukt - en de rest was geschiedenis.

Jarenlang heb ik niet geweten dat er méér boeken van haar waren dan die twee boeken die ik op een druilerige zaterdag in het Wijnegem Shoppingcenter gevonden had. Je kan me dus mijn vreugde wel voorstellen toen ik tijdens mijn studententijd haar naam voor de grap eens ingaf in Google.

Voor alle duidelijkheid: Meg Cabot heeft zo ongeveer 100 boeken geschreven, waarvan 20 Princess Diaries, novella's meegerekend. Ooit las ik het volledige oeuvre van Agatha Christie op volgorde van verschijnen, en dat ben ik bij Cabot nog steeds van plan. Er is namelijk niets, maar echt werkelijk niets wat die vrouw verkeerd kan doen. Ik wou dat ìk zo'n heldere, komische en toch rebelse schrijfstijl had.

Mag het een maatje meer zijn? Is het eerste deel in de Heather Wells-serie, een romcom meets detective over een vrouw die ooit een tienersterretje was. Vergane glorie, maar nog steeds behoorlijk wat glorie als je het mij vraagt. Heather is een durfal, niet op haar mondje gevallen en tot over haar oren verliefd op haar huisbaas. Dat alleen al zou in de handen van Cabot voldoende zijn voor een sprankelend boek, maar dan vallen er ook nog eens twee meisjes per ongeluk in een liftschacht in de studentenflat (sorry, studentenhuis) waar Heather werkt.

Hilarity ensues.

Dat alles overgoten met een sausje anti-fatshaming vòòr dat anti-fatshaming cool was onder influencers. Serieus, jongens, Meg Cabot is een van de authentiekste schrijfsters die ik ken. Als je nog nooit een boek van haar geprobeerd hebt, laat vandaag dan de dag zijn. Ze beginnen al aan zes euro op Kobo, en je krijgt er urenlang leesplezier voor in de plaats (tot daar dit helaas ongesponsorde promopraatje).

Terug naar de orde van de dag!

Boek 1/1000

Mag het een maatje meer zijn? - Meg Cabot.

367 pagina's

5/5 - Nu denken jullie zeker 'lap, die geeft alles keiveel punten' - MAAR NEE. Meg Cabot is gewoon een heldin en het is toeval dat dit mijn eerste review is. Einde.

1 meisje vs. 1000 romans

Welkom op de blog der zuchten, de vierkante meter internet waar een meisje duizend romannetjes probeert te lezen - omdat het kan!

What was I thinking?
Wel, het volgende: joepie, lijstjes!

Ik ben zot van lijstjes.
Echt, je kunt me geen groter plezier doen dan te zeggen "lijst jij dat dan even op?" De boeken van de bib op school, het keukenmateriaal voor de verhuis, de sokken die geen tweelingbroer meer hebben...
Enfin, ja, je snapt het.

Bovendien had ik wel goesting in een leesuitdaging. En om meer romans te lezen - véél meer romans om precies te zijn. Dat besefte ik toen ik de laatste Nora Roberts uit het rek trok in de bibliotheek en verlangend naar de twintig àndere Robertsen keek. Het is altijd een beetje je op glad ijs wagen om toe te geven dat je gek bent van romannetjes. Er is niets dat ik zo hard haat dan het idee dat "vrouwenlectuur" geen echte literatuur zou zijn. Komaan. Omdat de wereld erin door een vrouwelijke lens wordt afgespiegeld?

Zie, ik zit hier al op mijn preekstoel.
De kogel was dus snel door de kerk.

Om alle honingbruine ogen en rijzende boezems niet door elkaar te laten lopen, leek het me aangewezen om elk boek hier afzonderlijk vast te leggen: een korte review van elke roman dat ik lees.

Omdat het kan, dus.

Dus: welkom! Neem een tas thee, koffie of amaretto (persoonlijk vind ik amaretto zéér goed samengaan met een romantisch boek), zet u, en wees klaar om smachtend weg te dromen... Ik ben dat alvast!