Tijden waarin iedereen zijn burgerplicht moet opnemen. Dat is dan ook wat we trachten te doen. We blijven braaf binnen, we gaan met handschoenen aan naar de slager en houden daar afstand. Lief neemt geen trein en bus meer, we wassen duizend keer per dag onze handen en als we moeten hoesten, hebben we geleerd dat in onze elleboog te doen.
Sommige burgerplichten vallen zwaarder. Het feit dat we onze trouw op de Wadden moesten afgelasten, bijvoorbeeld. Al toen we anderhalf jaar voor de eerste keer daarheen reisden, wisten we: dit is het. Dit is wat we willen. Anderhalf jaar voorpret valt nu in het water. Na dagenlange onzekerheid maakten we uiteindelijk zelf maar de beslissing: er komt geen tweede datum. We wilden de mensen in onze omgeving die administratieve rompslomp niet aandoen, en bovendien valt de gezinsuitbreiding waar we zo op hopen onmogelijk te plannen. Hoogzwanger zijn op mijn eigen trouwfeest: ik zag het niet zo zitten.
We hebben er wat tranen om gelaten, en de meeste moeten nog komen, denk ik. Als we over een week denken aan de boot die we hadden moeten nemen, als we zien dat er zeven zonnen schijnen, maar er niemand mee op het strand taart komt eten voor mijn verjaardag. Als de kerk leeg blijft op zaterdag, en niemand tussen de duinen het glas heft op ons huwelijk.
Daarnaast weegt die andere, tweede teleurstelling misschien nog het zwaarst van alles. Intussen ben ik zelf ziek, en weten we dat het op heel veel manieren onverstandig zou geweest zijn om de behandeling niet te stoppen. Maar wie een beetje rekent, weet dat we nu in juni zitten voor een volgende poging in onze fertiliteitsbehandeling - 10 volledige maanden nadat we de knoop doorhakten.
We wisten dat het een rollercoaster zou worden. Maar we waren ook naïef genoeg om ervan uit te gaan dat wìj niet dat koppel zouden zijn met pech. Ik zei nog zo stoer dat het rouwproces in een vruchtbaarheidsbehandeling geldt voor andere koppels, maar niet voor ons. Wij waren net blìj om op de behandeling fertiliteit te komen.
Misschien hebben we het lot teveel getart.
Na de voorbije dagen had ik nood aan hoop. Aan toekomst, aan iets om aan vast te houden. Aan iets creatief, ook, zonder een deadline erop, aan het creëren van iets moois dat misschien geen tien teentjes had, maar ons wel een hart onder de riem zou steken.
Ik rommelde op zolder, en vond een knalgele bol wol.
Een dag later was er een sjaal op peuterformaat.
Lief dacht er het hare van, maar zag vermoedelijk de blik in mijn ogen en hield het bij 'mooi hoor'.
Ik koos een nieuwe bol, zette 132 steken op en begon aan een dekentje.
We moeten iets, en wenen kan altijd nog.
No comments:
Post a Comment