10: The Little Breton Bistro - Nina George

Dit boek hoort thuis in een categorie van boeken die in hun achterflap vaak 'life-affirming' worden genoemd. Het is een beetje een gekunstelde noemer voor boeken die je een goed gevoel geven. Vaak starten ze met een depressief hoodpersoon, die dan doorheen het verhaal zijn of haar zin in het leven terugvindt.

Ze zouden heel makkelijk zoetsappig kunnen zijn, of cliché, of weinig realistisch. Er zijn immers weinig mensen die een openbaar zwembad redden (The Lido), te voet naar Santiago stappen (Camino), een boekenwinkel openen in een Iers gehucht (The Bookshop on the Shore) of in dit geval: verhuizen naar een Bretons dorpje en er de liefde van hun leven ontmoeten.

Je hebt wat talent nodig om met een dergelijk plot weg te komen zonder dat je een zoetsappig stationsromannetje van je boek maakt - talent dat Nina George absoluut heeft. Ze bewees dat al met haar vorige bestseller 'The Little Paris Bookshop', en maakt ook met dit boek haar belofte absoluut waar.

Een goed boek is een boek waarbij je na een paar pagina's vergeet dat je aan het lezen was. In plaats daarvan speelt er zich een film af in je hoofd, kan je het zoute zeewater ruiken en proef je de mosselen die in het Bretonse Kerdruc zoveel toeristen lokken. Dat is wat Nina George zo goed kan, en dat is wat dit boek ook zo'n aanrader maakt.

De eerste hoofdstukken doet George's schrijfstijl wat denken aan Jenny Colgan, die in haar boeken ook weinig werkelijkheid verbloemt. Een vrouw die wil sterven, wil sterven. Punt. Ze bedenkt zich niet omdat ze een mooi schilderij ziet, of een vriendelijke zwerver ontmoet. Het is pas na een vijftigtal bladzijden, of zelfs meer, dat je vrolijk wordt van dit boek, maar dan vult het je hart ook op zo'n manier dat het je niet snel meer loslaat.

Als we niet in quarantaine zaten, boekte ik meteen een AirBnB in Bretagne na het lezen van dit verhaal. Dat laat helaas nog een tijdje op zich wachten, maar niet getreurd: dit boek blijft ook goed als je het een tweede, derde of vierde keer leest. Gelukkig maar!

Boek 10/1000: The Little Breton Bistro - Nina George

(Te lui om het aantal pagina's op te zoeken, mea culpa)

4,5/5

Steken van hoop

Het zijn vreemde tijden.

Tijden waarin iedereen zijn burgerplicht moet opnemen. Dat is dan ook wat we trachten te doen. We blijven braaf binnen, we gaan met handschoenen aan naar de slager en houden daar afstand. Lief neemt geen trein en bus meer, we wassen duizend keer per dag onze handen en als we moeten hoesten, hebben we geleerd dat in onze elleboog te doen.

Sommige burgerplichten vallen zwaarder. Het feit dat we onze trouw op de Wadden moesten afgelasten, bijvoorbeeld. Al toen we anderhalf jaar voor de eerste keer daarheen reisden, wisten we: dit is het. Dit is wat we willen. Anderhalf jaar voorpret valt nu in het water. Na dagenlange onzekerheid maakten we uiteindelijk zelf maar de beslissing: er komt geen tweede datum. We wilden de mensen in onze omgeving die administratieve rompslomp niet aandoen, en bovendien valt de gezinsuitbreiding waar we zo op hopen onmogelijk te plannen. Hoogzwanger zijn op mijn eigen trouwfeest: ik zag het niet zo zitten.

We hebben er wat tranen om gelaten, en de meeste moeten nog komen, denk ik. Als we over een week denken aan de boot die we hadden moeten nemen, als we zien dat er zeven zonnen schijnen, maar er niemand mee op het strand taart komt eten voor mijn verjaardag. Als de kerk leeg blijft op zaterdag, en niemand tussen de duinen het glas heft op ons huwelijk.

Daarnaast weegt die andere, tweede teleurstelling misschien nog het zwaarst van alles. Intussen ben ik zelf ziek, en weten we dat het op heel veel manieren onverstandig zou geweest zijn om de behandeling niet te stoppen. Maar wie een beetje rekent, weet dat we nu in juni zitten voor een volgende poging in onze fertiliteitsbehandeling - 10 volledige maanden nadat we de knoop doorhakten.

We wisten dat het een rollercoaster zou worden. Maar we waren ook naïef genoeg om ervan uit te gaan dat wìj niet dat koppel zouden zijn met pech. Ik zei nog zo stoer dat het rouwproces in een vruchtbaarheidsbehandeling geldt voor andere koppels, maar niet voor ons. Wij waren net blìj om op de behandeling fertiliteit te komen.

Misschien hebben we het lot teveel getart.

Na de voorbije dagen had ik nood aan hoop. Aan toekomst, aan iets om aan vast te houden. Aan iets creatief, ook, zonder een deadline erop, aan het creëren van iets moois dat misschien geen tien teentjes had, maar ons wel een hart onder de riem zou steken.

Ik rommelde op zolder, en vond een knalgele bol wol.

Een dag later was er een sjaal op peuterformaat.
Lief dacht er het hare van, maar zag vermoedelijk de blik in mijn ogen en hield het bij 'mooi hoor'.

Ik koos een nieuwe bol, zette 132 steken op en begon aan een dekentje.

We moeten iets, en wenen kan altijd nog.

9: The Duke and I - Julia Quinn

Dit boek bracht me aan het denken: 1000 romannetjes lezen - waarom eigenlijk? Er is de voor de hand liggende reden: lijstjes! Feminisme! Maar een bijkomende incentive is dat ik het ook wel interessant vindt om een heel aantal boeken met elkaar te vergelijken en zo te zien hoe auteurs het aanpakken qua opbouw, schrijfstijl, seksscènes (gasp), enzomeer. Julia Quinn, bijvoorbeeld, wordt geroemd om haar grappige, dead-pan humor. Dat is ook de reden waarom ik zelf fan van haar ben.

Dit boek is net vertaald in het Nederlands (letterlijk nét, als in: deze zomer), vermoedelijk omdat er een Netflixserie gemaakt zal worden van The Bridgertons, wat de naam is van deze serie. Een beetje een gekke keuze, vind ik persoonlijk, want je ziet het al aan de cover: dit boek is al oud. Gedateerd is veel gezegd, maar je merkt dat er toch nog heel wat losser wordt omgesprongen met consent, bijvoorbeeld. Zo wordt het feit dat (SPOILER)een personage zichzelf zwanger maakt door seks te hebben met haar echtgenoot in zijn slaap, terwijl ze héél goed weet dat hij geen kinderen wil (SPOILER) vooral behandeld als een inventief staaltje overredingskracht van haar kant.

Het kan aan mij liggen, maar ik krijg de kriebels van zo'n dingen. Als Quinn mijn hart nog niet veroverd had met haar latere boeken, zou ik het absoluut aan de kant gelegd hebben. Er zijn nog voorbeelden: ik weet dat het in historische romans nogal bon ton is om als gentleman erg vasthoudend te zijn als een dame je afwijst ('I know you want it'), maar nee is nee, en op een bepaald moment wordt de kleren van het lijf scheuren niet meer sexy, maar gewoon creepy.

Dat gezegd zijnde (ik heb zo het donkerbruine vermoeden dat ik dit riedeltje nog een paar keer zal afsteken tijdens dit experiment) heeft het boek ook wel alles wat Quinn een succesrecept maakt: realistische, aangename maar ook goed uitgedachte personages, dialogen die je in een deuk doen liggen, witty maatschappijkritiek en een soort droge luchtigheid die je door het verhaal doet vliegen met een enorme snelheid, en die je hongerig achterlaat. Méér! Het tweede boek in de serie gaat dus alvast ook op mijn lijstje, al was het maar om optimaal voorbereid te zijn op een Netflix-serie die ik met argusogen zal volgen.

Boek 9/1000: The Duke and I - Julia Quinn
384 pagina's
3,5/5

8: The Bookshop on the Shore - Jenny Colgan

Boeken van Jenny Colgan hebben altijd een bepaald effect op mij: ze zorgen ervoor dat ik liters thee wil drinken, scones wil bakken, en nuja, eigenlijk verhuis ik gewoon naar een Schots eiland om daar avonturenromans voor kinderen te gaan schrijven dankjewel.

Het is een behoorlijk talent om je boeken zo te kunnen beschrijven dat de lezer het Schotse meer bijna kan ruiken, en tijdens het omdraaien van de bladzijden de Hooglandse mist langs zijn botten omhoog voelt kruipen. Het boek is geen thriller, maar - halleluja - volgens mij zou Jenny Colgan echt heel goed zijn in het schrijven van thrillers. Dit boek heeft zo'n Wuthering Heights-vibe waarbij je het gevoel hebt dat er zich in dat donkere, Schotse kasteel veel meer thuishoudt dan enkel een handvol losgeslagen kinderen en een onhandige vader.

Het boek opent met een beschrijving van Zoe, moeder van Hari, die bij het Britse equivalent van Kind & Gezin zit, en daarna terugkeert naar haar trieste appartement met Hari's trieste vader. Colgan schrijft feelgoodboeken, maar ze is nergens zo goed in als in je helemaal onderdompelen in de emoties van de personages. Waar het conflict van een boek bij andere auteurs soms eerder magertjes is, is dat bij Jenny Colgan nooit zo: een uitzichtloze situatie is zò uitzichtloos dat je tot de laatste pagina vreest dat het nooit goed zal komen voor de personages.

Feelgood dus, maar met een scherp randje. Ze gaat het echte leven niet uit de weg, en hoewel het om Schotse chicklit gaat waarin de hoofdpersonages altijd belachelijk goed kunnen koken (hoe dan??), kleurt ze de wereld heel weinig bij. Iemand die nog nooit met een bestelwagen heeft gereden en dat nu als job moet gaan doen, crasht die wagen de eerste dag. Einde verhaal. Ik waardeer die eerlijkheid wel.

Het verhaal zelf wil ik niet spoilen, dus daar kan ik weinig over zeggen, maar als je je eens een middagje in Schotland wil wanen, compleet met sterke thee, haggis en een kindermeisje dat regelrecht op het lot van Jane Eyre lijkt af te stevenen... Dit boek, jongens. Dit boek gaat me nog een paar weken niet loslaten, denk ik.

Boek 8/1000: The Bookshop on the Shore - Jenny Colgan

416 pagina's
5/5

7: Her Royal Highness - Rachel Hawkins

Toen ik het eerste Royals-boek van Rachel Hawkins las, was ik een beetje beschaamd om het mee te nemen op de trein. De bibliotheek had het aangeraden en om heel eerlijk te zijn had ik het meegenomen zonder de achterflap te lezen: een fuschia cover met een kroontje op en de titel 'Royals'; wat kon er misgaan?

Ik was dan ook zeer aangenaam verrast toen ik het boek begon te lezen en het niet alleen een YA bleek te zijn, maar Hawkins' schrijfstijl ook nog eens zo uniek is dat ik nog net niet over de grond rolde van het lachen. Ken je dat, van die boeken waarbij je om de vijf zinnen denkt: dat is geniaal, ik wou dat ik dit had bedacht? Zo'n schrijfster is Rachel Hawkins.

Haar tweede boek was dan ook een no-brainer: dat moest en zou ik lezen! De bibliotheek liet deze keer op zich wachten, dus kocht ik het zelf in de Standaard Boekhandel, met een boekenbon die ik kreeg op het einde van het schooljaar. Ouders die de juf verrassen met een boekenbon, die moeten een zeer speciaal plekje in de hemel krijgen.

HRH gaat over Millie, een biseksuele Amerikaanse die op kostschool gaat in de Schotse Highlands. Als dat niet voldoende is om gillend rondjes door de kamer te beginnen rennen, dan weet ik het ook niet - oh ja, ze is ook Harry Potterfan, houdt van geologie en heeft zo ongeveer alles opgezocht over haar Schotse school dat ze kon vinden. Want zo iemand is ze.

Met haar bijna-vriendinnetje is het net voorbij, en eens in het Schotse kasteel vliegen zij en haar kamergenote elkaar meteen in de haren, want OMG ziet Flora zelf niet in hoe vervelend ze is??? Die vervelende Flora blijkt de prinses van Schotland te zijn, en van daaruit ontwikkelt zich een hilarisch maar ook verrassend fijngevoelig verhaal, zoals je dat van Hawkins mag verwachten.

Het is vaak een beetje hit-or-miss met YA, maar dit verhaal is zoals al uren aan het zoeken zijn tussen slechte fanfictie en dan dat ene verhaal dat alles heeft aanklikken: roommates, enemies-to-lovers, royals... En dat het dan ook nog eens goed geschreven lijkt. Als ik hier een beetje klink alsof ik een hartjesemoji ben, dan is het omdat dat ook echt zo is. Kort gezegd: heerlijk boek, lezen die handel!

Eén minpuntje dat ik niet niet kan vermelden: in de Nederlandse vertaling van dit boek, uitgebracht door 'Best of YA', wat dat ook moge zijn, zijn echt héél veel spel- en tikfouten blijven staan. Ez in plaats van ze, riep in plaats van roep, een keer aanhalingstekens die niet gesloten worden,... Dat komt toch een beetje amateuristisch over. Jammer!

Boek 7/1000: Her Royal Highness - Rachel Hawkins
304 pagina's.
5/5 - maar pls haal de tikfouten eruit!

6: Portrait of my heart - Meg Cabot

Ik dacht eigenlijk dat ik na de vorige Cabot eerst een andere roman had gelezen, maar blijkbaar ben ik meteen verder gegaan met deze. Ik kan je wel vertellen dat ik in tussentijd ook De oorlog die ik eindelijk won las, het vervolg op De oorlog die mijn leven redde, en dat ik die in elk geval absoluut kan aanraden. Ook als je normaal geen kinderliteratuur leest zou deze je wel eens zeer aangenaam kunnen verrassen: niet zozeer om de plot, want die is in grote lijnen wel al een aantal keer geschreven, wél omdat de personages in het boek zo sterk zijn.

Laat dat nu net zijn (haha, mooie overgang gevonden) waar Meg Cabot ook zo sterk in is: personages. Portrait of my heart is het vervolg op Where the wild roses grow. Het koppel van het eerste boek komt dan ook terug in het tweede: het is hun zoon die dit keer op liefdespad gaat. Altijd leuk om bekende personages terug te zien in een andere rol. Cabot slaagt erin om al haar personages een zeer unieke stem te geven, waardoor het altijd een feest is over hen te lezen. Dat ze dat kon wist ik al van haar latere boeken, maar het is fijn te merken dat dat ook in haar allereerste romans al zo was.

Eerlijk is eerlijk: dit boek wist me minder hard te boeien dan zijn voorganger. In tegenstelling tot  de personages, die zeer kleurrijk en uniek waren, vond ik de plot af en toe wat langdradig, alsof er complicatie op complicatie gestapeld werd om toch maar vooral aan het juiste aantal woorden te komen. Enkele stukken heb ik dan ook eerder geskimd. Een ander probleem met deze eerdere boeken is dat Cabot nogal losjes omgaat met consent. Nu weet ik dat het in stationsromans van die generatie erg geliefd was om de hoofdrolspeler nogal eh... ondernemend te maken wanneer hij zijn geliefde het hof maakt, maar van sommige delen weet ik toch heel zeker dat ze nu absoluut niet meer door de beugel zouden kunnen. Ik herken dit van pakweg Every boy's got one en ik weet ook dat dit in haar latere boeken geen issue meer is. Hier stoorde het me.

Nu ben ik wel streng natuurlijk, maar over het algemeen is dit een perfect boek om lekker opgerold in de zetel te lezen met een tas chocomelk erbij, en liefst nog een knapperig haardvuur. Ik las het op ons terras, in vijfenveertig graden en tussen geopende verfpotten die naar me stonden te lonken om straks toch maar de slaapkamer weer te gaan verven... Maar ik moet zeggen dat het dan ook overeind weet te blijven.

Boek 6/1000: Portrait of my heart - Meg Cabot
369 pgs.
3/5 - Because consent is everything.

5: Where roses grow wild - Meg Cabot

Ik vermeldde een aantal blogposts geleden al dat ik het plan heb opgevat het volledige oeuvre van Meg Cabot te lezen. Wie haar niet kent: Meg Cabot is de auteur van de boekenreeks The Princess Diaries, maar heeft ook nog een heleboel andere dingen op haar palmares staan. Zelf ben ik erg fan van de Boy-series en andere epistolaire avonturen, maar eigenlijk kan ze in mijn ogen niets verkeerds doen. Cabot is altijd eigenzinnig, grappig en een tikje rebels.

Zo ook dit boek, het eerste van haar hand dat ooit uitgegeven werd. Dat merk je, en toch merk je het niet. Als het van eender welke schrijfster was geweest, had ik het fantastisch gevonden. Maar ik weet dat het van haar is, en dus kan ik denken: ohja, ik zie hoe ze daarna nog verbeterd is.

Om maar te zeggen dat dit boek redelijk epic is. Het is een historische roman, dus het gaat over hertogen, kindermeisjes en crinoline, er wordt wat afgeroddeld en geravished, en het is gewoon perfecte zomerliteratuur, in mijn ogen. Ik las dit boek, dat toch een 110 000 woorden telt, op twee avonden, zo gek was ik ervan. Intussen ben ik al in de opvolger begonnen, want dat is het tweede boek van Cabots oeuvre: Portrait of my heart.

Er is geen personage dat Cabot opvoert, geen setting die ze introduceert die niet authentiek en doorleefd en aanvoelt, best een prestatie bij een boek waarin je de ene dag nog dochter van een arme dominee kan zijn en de volgende moeder van de volgende hertog, prachtige jurken en spetterende seks incluis.

Ik kan niet wachten op de volgende boeken van Cabot - en ik heb er nog 85 te gaan, dus dat wil wat zeggen!

Boek 5/1000: Where roses grow wild - Patricia (Meg) Cabot
369 pagina's
4.5/5